Podążać w ślad za kimś.
Podążył swoją drogą.
Podążył za nim w bezpiecznej odległości.
Podążyć komuś z pomocą.
Słownik języka polskiego . 2013.
podążyć — Podążać swoją, własną drogą, swoimi, własnymi drogami, ścieżkami zob. droga 10 … Słownik frazeologiczny
pobiec — a. pobiegnąć dk Vc, pobiecbiegnę, pobiecbiegniesz, pobiecbiegnij, pobiecbiegł, pobiecbiegłszy 1. «udać się dokądś biegiem albo idąc bardzo prędko; pójść prędko po kogoś, po coś; podążyć, pośpieszyć» Pobiec galopem, pędem, truchcikiem, ile sił,… … Słownik języka polskiego
pociągnąć — dk Va, pociągnąćnę, pociągnąćniesz, pociągnąćnij, pociągnąćnął, pociągnąćnęła, pociągnąćnęli, pociągnąćnąwszy, pociągnąćnięty pociągać ndk I, pociągnąćam, pociągnąćasz, pociągnąćają, pociągnąćaj, pociągnąćał, pociągnąćany 1. «ciągnąc zbliżyć do… … Słownik języka polskiego
pokwapić się — dk VIa, pokwapić siępię się, pokwapić siępisz się, pokwapić siękwap się, pokwapić siępił się «pośpieszyć, podążyć; wziąć się skwapliwie do czegoś» Pokwapić się z pomocą. Nie pokwapił się z wizytą … Słownik języka polskiego
pomaszerować — dk IV, pomaszerowaćruję, pomaszerowaćrujesz, pomaszerowaćruj, pomaszerowaćował «udać się dokądś maszerując; pójść, podążyć dokądś śpiesznie (zwykle o żołnierzach, oddziale, kolumnie itp., żartobliwie o jednej osobie)» Oddział pomaszerował w… … Słownik języka polskiego
popłynąć — dk Vb, popłynąćnę, popłynąćniesz, popłynąćpłyń, popłynąćnął, popłynąćnęła, popłynąćnęli, popłynąćnąwszy 1. «o wodzie, płynie: oddalić się płynąc, wypłynąć ze źródła, zacząć płynąć z jakiegoś miejsca, pociec gwałtownie» Woda popłynęła szerokim… … Słownik języka polskiego
pójść — dk, pójdę, pójdziesz, pójdź, poszedł, poszła, poszli 1. «udać się dokądś, idąc skierować się w którąś stronę; podążyć» Pójść do kina, na spacer. Pójść na przełaj, przed siebie. Pójść w stronę lasu. Pójść szybkimi krokami. Ogary poszły w las.… … Słownik języka polskiego
rozbiec się — dk Vc, rozbiec siębiegli się rozbiegać się ndk I, rozbiec sięgają się, rozbiec sięgał się 1. «o dwóch lub kilku osobach: podążyć, pobiec w różnych kierunkach; rozproszyć się, rozpierzchnąć się» Dzieci rozbiegły się po lesie. Żołnierze rozbiegają… … Słownik języka polskiego
skoczyć — dk VIb, skoczyćczę, skoczyćczysz, skocz, skoczyćczył 1. forma dk czas. skakać (p.) 2. pot. «szybko pobiec, pośpieszyć; podążyć po coś, dokądś (na krótki czas) śpiesznie» Skoczyć do ucieczki, do boju. Skoczyć na pomoc, na odsiecz. Skoczyć do… … Słownik języka polskiego
trop — I m IV, D. u, Ms. troppie; lm M. y «odbicie stopy zwierzęcia na ziemi lub śniegu; ślad» Świeży trop. Trop zajęczy. Trop wilka, jelenia. ∆ łow. Trop gonny «trop zwierzęcia w biegu, pomykającego, galopującego» ◊ Być na tropie (czegoś, czyimś);… … Słownik języka polskiego
