rozbijać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozbijaćam, rozbijaća, rozbijaćają, rozbijaćany {{/stl 8}}– rozbić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IIIc, rozbijaćbiję, rozbijaćbije, rozbijaćbity {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozbijać się — I – rozbić się {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ulegać rozbiciu, zniszczeniu; rozpadać się na części wskutek uderzenia, upadku itp. : {{/stl 7}}{{stl 10}}Oba samochody rozbiły się w wypadku. Dzbanek rozbił się o… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozbić — dk Xa, rozbićbiję, rozbićbijesz, rozbićbij, rozbićbił, rozbićbity rozbijać ndk I, rozbićam, rozbićasz, rozbićają, rozbićaj, rozbićał, rozbićany 1. «uderzeniem, uderzeniami rozłupać coś na części, na kawałki; stłuc przez upuszczenie czegoś lub… … Słownik języka polskiego
łamać — ndk IX, łamaćmię, łamaćmiesz, łam, łamaćał, łamaćany 1. «naciskając, przyciskając, uderzając, zginając rozrywać coś, kruszyć, rozdzielać; rozbijać na kawałki» Łamać gałęzie. ∆ Łamać kołem «w średniowieczu i początkach ery nowożytnej: łamać kości… … Słownik języka polskiego
łupać — ndk IX, łupaćpię, łupaćpiesz, łup, łupaćał, łupaćany łupnąć dk Va, łupaćnę, łupaćniesz, łupaćnij, łupaćnęła, łupaćnęli, łupaćnięty, łupaćnąwszy 1. «być odczuwanym jako rozdzierający, pulsujący ból» Łupie kogoś w skroniach, w kościach. 2. tylko… … Słownik języka polskiego
tłuc — ndk XI, tłukę, tłuczesz, tłucz, tłukł, tłuczony 1. «uderzeniami rozbijać na kawałki, rozgniatać coś, niszczyć coś przez uderzanie, rzucanie; rozbijać» Tłuc szklanki przy zmywaniu. Brzęk tłuczonego szkła. Tłuczone kartofle. Tłuc kamienie. Tłuc… … Słownik języka polskiego
taranować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, taranowaćnuję, taranowaćnuje, taranowaćany {{/stl 8}}– staranować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} rozbijać, wyłamywać, niszczyć coś, uderzając z impetem w … Langenscheidt Polski wyjaśnień
bryła — ż IV, CMs. bryle; lm D. brył 1. «ciało fizyczne o kształtach nieforemnych, zwykle znacznych rozmiarów; w węższym znaczeniu: gruby kawał czegoś, odłupany, odszczepiony od jakiejś całości lub scalony, zbity, ulepiony z drobnych cząstek»… … Słownik języka polskiego
dekompletować — ndk IV, dekompletowaćtuję, dekompletowaćtujesz, dekompletowaćtuj, dekompletowaćował, dekompletowaćowany «usuwać jakieś części z całości, z kompletu, rozbijać jakąś całość, komplet» Dekompletować księgozbiór, serię znaczków pocztowych. Epidemia… … Słownik języka polskiego
druzgotać — ndk IX, druzgotaćoczę a. druzgotaćocę, druzgotaćoczesz a. druzgotaćocesz, druzgotaćocz, druzgotaćał, druzgotaćany «rozbijać na drobne kawałki; kruszyć, tłuc, gruchotać, miażdżyć» Piorun druzgocze drzewo. Spadające kamienie druzgotały wszystko po… … Słownik języka polskiego