rozpaczliwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, rozpaczliwywszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} świadczący o uczuciu rozpaczy, wyrażający rozpacz; desperacki : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozpaczliwy szloch, gest. {{/stl 10}}{{stl 20}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
ucho — 1. Ciągnąć, wyciągnąć kogoś za uszy «pomagać, pomóc komuś w osiągnięciu czegoś, co jest, było dla niego bardzo trudne, przekracza, przekraczało jego możliwości»: Okazało się prędko, że i Zbyszek jest bystry, zdolny, a w zamian za lekcje… … Słownik frazeologiczny
beznadziejny — beznadziejnyni 1. «nie dający nadziei na pomyślny wynik; rozpaczliwy» Beznadziejny stan chorego. Beznadziejna sprawa, sytuacja. Beznadziejne życie. 2. pot. «odznaczający się wielkim natężeniem; straszny, okropny (zwykle na określenie kogoś… … Słownik języka polskiego
desperacki — desperackiccy «właściwy desperatowi; rozpaczliwy» Desperacka mina. Desperacki krok. Podjąć desperacką decyzję. po desperacku «z determinacją desperata; rozpaczliwie» Bić się, walczyć, bronić się po desperacku … Słownik języka polskiego
hiobowy — «pełen bólu i cierpienia; rozpaczliwy, przerażający, okropny» zwykle w wyrażeniu: Hiobowa wieść, rzad. wiadomość «wiadomość o nieszczęściu, o strasznym wypadku» ‹od imienia postaci biblijnej› … Słownik języka polskiego
jęk — m III, D. u, N. jękkiem; lm M. i 1. «głos żałosny wydawany pod wpływem bólu, cierpienia» Bolesny, cichy, rozdzierający, rozpaczliwy, żałosny jęk. Jęki konających, rannych. Jęk rozpaczy. Tłumić, wydawać jęki. Paść z jękiem. Jęk wyrywa się komuś z… … Słownik języka polskiego
krzyk — m III, D. u, N. krzykkiem; lm M. i 1. «bardzo donośne mówienie, głośne wołanie (zwykle pod wpływem silnego wzruszenia, bólu itp.); wrzask» Krzyk chrapliwy, donośny, histeryczny, nieludzki, przejmujący, rozpaczliwy, straszliwy, wstrząsający. Krzyk … Słownik języka polskiego
okropny — okropnyni, okropnyniejszy 1. «taki, który budzi grozę, strach; przerażający, straszny, straszliwy; rozpaczliwy, beznadziejny» Okropny widok. Okropna scena śmierci. Okropne położenie. Czeka ich okropny los. Przeżyć okropną noc. Pogoda, że coś… … Słownik języka polskiego
opór — m IV, D. oporu, Ms. oporze; lm M. opory 1. zwykle blm «przeciwstawianie się, opieranie się cudzej woli, przemocy» Bezsilny, czynny, daremny, rozpaczliwy, słaby, zacięty opór. Stawiać, napotykać, przełamać opór. Bez oporu (pójść, poddać się komuś … Słownik języka polskiego
rozdzierający — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. rozdzierać (p.) rozdzierający w użyciu przym. «sprawiający dojmującą przykrość, wzbudzający żal; przeraźliwy, przejmujący, wstrząsający, rozpaczliwy» Rozdzierający widok. Rozdzierające krzyki. Rozdzierające… … Słownik języka polskiego
