- rozsądnie
- \rozsądnieej«w sposób rozsądny; rozważnie, roztropnie»
Mówić, odpowiadać rozsądnie.
Postępować, zachowywać się rozsądnie.
Słownik języka polskiego . 2013.
rozsądnie
Look at other dictionaries:
rozsądnie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., rozsądnieej {{/stl 8}}{{stl 7}} w sposób świadczący o rozwadze, rozmyśle; roztropnie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozsądnie oceniać sytuację. Rozsądnie się zachować. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rzecz — 1. Brać się, wziąć się do rzeczy «przystępować, przystąpić do jakiejś pracy, zaczynać, zacząć działać»: „Chłopaki” ostro wzięli się do rzeczy. Najwyższy złapał „drugiego” za głowę i podniósł na wysokość pół metra. W tym czasie inny wskoczył na… … Słownik frazeologiczny
wystawić — 1. Wystawić kogoś na pośmiewisko, na drwiny itp. «narazić kogoś na jakieś nieprzyjemności, na to, żeby się z niego śmiano»: – Ja mam się zamknąć? – tłuścioch w spódnicy spurpurowiał. – Pan, pan... obraża mnie i wystawia na pośmiewisko. R.… … Słownik frazeologiczny
wystawiać — 1. Wystawić kogoś na pośmiewisko, na drwiny itp. «narazić kogoś na jakieś nieprzyjemności, na to, żeby się z niego śmiano»: – Ja mam się zamknąć? – tłuścioch w spódnicy spurpurowiał. – Pan, pan... obraża mnie i wystawia na pośmiewisko. R.… … Słownik frazeologiczny
bezrozumny — bezrozumnyni «nie umiejący myśleć rozumnie, logicznie, nie postępujący rozsądnie, pozbawiony inteligencji, nierozumny; będący wynikiem ograniczoności umysłowej, świadczący o niej; nielogiczny, szalony, nierealny» Bezrozumne zwierzę. Bezrozumna… … Słownik języka polskiego
głowa — ż IV, CMs. głowawie; lm D. głów 1. «część ciała zawierająca mózg i narządy zmysłów, u człowieka i niektórych małp wysunięta ku górze, u zwierząt ku przodowi» Mała, duża, kształtna głowa. Ludzka, rybia, psia głowa. Głowa ptaka, psa, ryby. Ból… … Słownik języka polskiego
mądrze — mądrzeej «w sposób mądry, z sensem; rozumnie, rozsądnie; sprytnie» Mądrze patrzące oczy. Mówić, pisać mądrze … Słownik języka polskiego
mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… … Słownik języka polskiego
myśleć — ndk VIIa, myślećlę, myślećlisz, myśl, myślećlał, myślećleli 1. «uświadamiać sobie związki, zależności między rzeczami, zjawiskami; poznawać, usiłować rozumieć, rozumować, sądzić, przypuszczać, mniemać; snuć rozważania, zastanawiać się, namyślać… … Słownik języka polskiego
przemówić — dk VIa, przemówićwię, przemówićwisz, przemówićmów, przemówićwił przemawiać ndk I, przemówićam, przemówićasz, przemówićają, przemówićaj, przemówićał 1. częściej ndk «wygłaszać mowę, przemówienie; zwracać się z mową do jakiegoś audytorium, do grona … Słownik języka polskiego
