rubasznie
Look at other dictionaries:
rubasznie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., rubasznieej {{/stl 8}}{{stl 7}} w sposób rubaszny; żartobliwie, swobodnie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zachowywać się rubasznie. Wypowiadać się rubasznie. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
mieć — 1. Ktoś ma coś wypisane w oczach; ktoś ma coś wypisane, napisane na czole, na twarzy, pot. na gębie «po kimś widać wyraźnie, jaki ma nastrój, charakter lub jakie ma zamiary»: Miałem chyba wypisane na czole, że po długim pobycie przyjechałem z… … Słownik frazeologiczny
brach — m III, DB. a; lm M. y, DB. ów, zwykle w W. «poufale, rubasznie: „bracie! (p. brat w zn. 2)» Funduj, brachu, piwo. Zmizerniałeś, brachu … Słownik języka polskiego
chałupa — ż IV, CMs. chałupapie; lm D. chałupaup 1. «chłopski dom mieszkalny, zwłaszcza dawny, drewniany, prymitywny» Chałupy kryte słomą. 2. pot. «budynek mieszkalny kiepski, licho zbudowany, chylący się do upadku; buda» 3. pot. «żartobliwie, rubasznie o… … Słownik języka polskiego
dowcipkować — ndk IV, dowcipkowaćkuję, dowcipkowaćkujesz, dowcipkowaćkuj, dowcipkowaćował «mówić, opowiadać dowcipy; żartować» Dowcipkować rubasznie, frywolnie. On mówi poważnie, a ty dowcipkujesz. Potrafił tylko śmiać się i dowcipkować … Słownik języka polskiego
dziewucha — ż III, CMs. dziewuchausze; lm D. dziewuchauch «rubasznie, czasem życzliwie, serdecznie o dziewczynce, dziewczynie, przeważnie wiejskiej» Gospodarna dziewucha. Wyrosła z niej ładna dziewucha … Słownik języka polskiego
farba — ż IV, CMs. farbabie; lm D. farb 1. «mieszanina barwników i pigmentów ze spoiwami, tworząca barwną substancję używaną do malowania lub barwienia» Farba jasna, ciemna, biała, zielona itp. Farby artystyczne. Farba matowa, świecąca. Farba drukarska,… … Słownik języka polskiego
kamrat — m IV, DB. a, Ms. kamratacie; lm M. ci kamrataci, te y, DB. ów «dziś zwykle rubasznie, lekceważąco albo żartobliwie: kolega, towarzysz pracy, zabaw czy wspólnych przedsięwzięć; kompan, koleżka; gwarowo i dawniej: w ogóle kolega, przyjaciel,… … Słownik języka polskiego
łeb — m IV, D. łba, C. łbu, Ms. łbie; lm M. łby 1. «głowa zwierzęcia, szczególnie dużego» Łeb konia, krowy. ∆ Kocie łby «bruk ułożony z okrągłych, nietłuczonych kamieni» □ Koń ma duży łeb, niech się martwi. 2. «pogardliwie, rubasznie lub potocznie o… … Słownik języka polskiego
natłuc — dk XI, natłuctłukę, natłuctłuczesz, natłuctłucz, natłuctłukł, natłuctłuczony, natłuctłukłszy 1. «tłukąc, wiele czegoś zmiażdżyć, rozkruszyć» Natłuc cynamonu, pieprzu. 2. «tłukąc, wiele czegoś rozbić» Natłuc szyb, szklanek. 3. pot. «zabić wiele… … Słownik języka polskiego
