słuchać

ndk I, \słuchaćam, \słuchaćasz, \słuchaćają, \słuchaćaj, \słuchaćał, \słuchaćany

1. «świadomie odbierać wrażenia dźwiękowe; zwracać uwagę na to, co się słyszy; starać się słyszeć coś; odbierać i rozumieć czyjąś wypowiedź»

Słuchać uważnie, z uwagą, z zaciekawieniem, z zapartym tchem, w skupieniu.

Słuchać radia, audycji radiowej, koncertu przez radio.

Słuchać wykładu, bajki.

Lubił słuchać o duchach, o czarach.

Słuchać, co ktoś opowiada.

Słuchał, jak gra kapela.

Słucha, czy ktoś nie puka.

Słuchaj, kiedy do ciebie mówię.

∆ Słuchaj, słuchajcie «potoczna forma zwracania się do kogoś, rozpoczynania z kimś rozmowy»

∆ Słucham? «grzecznościowa forma zapytania o coś, czego się nie dosłyszało»

∆ rel. Słuchać spowiedzi «o księdzu: spowiadać kogoś»

◊ Słuchać piąte przez dziesiąte, słuchać jednym uchem (a drugim wypuszczać) «słuchać nieuważnie, z roztargnieniem»

◊ Słuchać czegoś jak bajki o żelaznym wilku «dziwić się czemuś, nie móc czemuś uwierzyć, uważać coś za nieprawdopodobne»

□ Słuchaj uchem, a nie brzuchem.

2. pot. «być posłusznym komuś, czemuś; słuchać się»

Słuchać ślepo rodziców.

□ Kto nie słucha ojca, matki, ten słucha psiej skóry «kto nie jest posłuszny rodzicom, ten słucha bębna w wojsku»

słuchać się to samo, co słuchać w zn. 2

Słuchać się kogoś we wszystkim.