Zapłakać cicho, głośno, żałośnie.
Zapłakać z rozpaczy, z żalu.
Zapłakać z radości, ze szczęścia.
Zapłakał jak dziecko.
Zapłakać nad swoim losem.
Gotowa się zapłakać z żalu.
Słownik języka polskiego . 2013.
zapłakać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk IIa, zapłakaćpłacze, zapłakaćpłacze {{/stl 8}}{{stl 7}} zacząć płakać, lamentować, ubolewać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niemowlę zapłakało z głodu. Zapłakała nad jego losem. Zapłakać z bólu, z radości, z żalu. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zapłakać się — {{/stl 13}}{{stl 7}} płacząc, cierpiąc z jakiegoś powodu, zadręczyć się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zapłakać się z rozpaczy. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
łza — 1. Coś jest (czyste) jak łza «coś jest bardzo czyste»: Woda wypływająca z Filtrów jest czysta jak łza – zapewnia zastępca kierownika zakładu wodociągu centralnego. DD 30/03/2001. 2. Ktoś (jest) czysty jak łza, brylant, kryształ itp. «ktoś nie ma… … Słownik frazeologiczny
oblać — kogoś, coś łzami «zapłakać z czyjegoś lub jakiegoś powodu»: Po paru dniach wyżlica zdechła. Danka oblała ją gorącymi łzami, a ojciec przysiągł nigdy więcej nie mieć suki. D. Koral, Wydziedziczeni. Kogoś oblewa (zimny) pot zob. pot 2. Ktoś oblany… … Słownik frazeologiczny
oblewać — Oblać kogoś, coś łzami «zapłakać z czyjegoś lub jakiegoś powodu»: Po paru dniach wyżlica zdechła. Danka oblała ją gorącymi łzami, a ojciec przysiągł nigdy więcej nie mieć suki. D. Koral, Wydziedziczeni. Kogoś oblewa (zimny) pot zob. pot 2. Ktoś… … Słownik frazeologiczny
oblać — dk Xb, oblaćleję, oblaćlejesz, oblaćlej, oblaćlał, oblaćlali a. oblaćleli, oblaćlany oblewać ndk I, oblaćam, oblaćasz, oblaćają, oblaćaj, oblaćał, oblaćany 1. «polać czymś po wierzchu, ze wszystkich stron pokryć płynem» Oblać kartofle sosem.… … Słownik języka polskiego
popłakać — dk IX, popłakaćpłaczę, popłakaćpłaczesz, popłakaćpłacz, popłakaćał «spędzić chwilę na płaczu, płacząc trochę» Popłakać na filmie. Popłakać po stracie kogoś bliskiego. popłakać się «wzruszyć się aż do płaczu; rozpłakać się, zapłakać» Popłakać się… … Słownik języka polskiego
uronić — dk VIa, uronićnię, uronićnisz, uroń, uronićnił, uronićniony 1. książk. «dać wypaść, upuścić; zgubić coś małego, drobnego» Nie uronił ani kropli płynu ze szklanki. Zbierać pióra uronione przez gęsi. ◊ Uronić łzę (łzy) «zapłakać» 2. książk. zwykle… … Słownik języka polskiego
zabeczeć — dk VIIb, zabeczećczę, zabeczećczysz, zabeczećbecz, zabeczećczał, zabeczećczeli 1. «o niektórych zwierzętach, zwłaszcza o owcy, kozie: wydać głos» Gdzieś daleko zabeczały kozice. przen. a) «brzydko zaśpiewać» Uczniowie zabeczeli fałszywie jakąś… … Słownik języka polskiego
zabuczeć — dk VIIb, zabuczećczę, zabuczećczysz, zabuczećbucz, zabuczećczał, zabuczećczeli 1. «wydać niski, przeciągły dźwięk» Głośno zabuczała syrena alarmowa. Chrząszcz zabuczał mi nad uchem. 2. pot. «głośno zapłakać» Dzieci zabuczały ze strachu … Słownik języka polskiego
