Cudzoziemski akcent.
Nazwiska cudzoziemskie.
Zwyczaje cudzoziemskie.
Wychować kogoś po cudzoziemsku.
Ubierać się z cudzoziemska.
Słownik języka polskiego . 2013.
cudzoziemski — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ib, cudzoziemskiscy {{/stl 8}}{{stl 7}} pochodzący z zagranicy, typowy dla obcych krajów, także: świadczący o czyimś obcym pochodzeniu; zagraniczny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Cudzoziemskie maniery, mody. Zachować… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
po cudzoziemsku — → cudzoziemski … Słownik języka polskiego
z cudzoziemska — → cudzoziemski … Słownik języka polskiego
autorament — m IV, D. u, Ms. autoramentncie, blm 1. książk. «pokrój, rodzaj, typ» Człowiek starego autoramentu. Łotry wszelkiego autoramentu. 2. hist. «typ, rodzaj zaciągu w dawnym wojsku polskim» Autorament narodowy. Autorament cudzoziemski. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
barbarzyński — barbarzyńskiscy 1. «pozbawiony kultury, smaku; prymitywny; ignorancki; okrutny» Barbarzyńska walka. Znęcać się nad kimś w barbarzyński sposób. Barbarzyńskie warunki mieszkaniowe. 2. «właściwy barbarzyńcom ludziom niecywilizowanym, dzikim»… … Słownik języka polskiego
cudzy — 1. «należący do kogoś innego, będący własnością kogoś innego, nie swój» Cudza własność. Cudze pieniądze. Cudze kłopoty, sprawy. Żyć z cudzej pracy. ◊ Bawić się cudzym kosztem «czynić kogoś przedmiotem zabawy, żartów; wyśmiewać się z kogoś» □ Nie… … Słownik języka polskiego
egzotyczny — egzotycznyni, egzotycznyniejszy 1. «właściwy krajom o całkowicie odmiennym klimacie i cywilizacji, zwłaszcza krajom podzwrotnikowym, pochodzący z tych krajów; cudzoziemski, obcy, zamorski» Egzotyczna roślinność. Egzotyczne kraje, ludy, zwierzęta … Słownik języka polskiego
gastarbeiter — [wym. gastarbajter] m IV, DB. a, Ms. gastarbeitererze; lm M. gastarbeitererzy, DB. ów «robotnik cudzoziemski; emigrant zarobkowy» Dzielnica gastarbeiterów. Zatrudnić gastarbeitera. ‹niem.› … Słownik języka polskiego
nasz — nasi, odm. jak przym. «zaimek dzierżawczy odpowiadający zaimkowi osobowemu my» a) «oznacza, że to, co jest wyrażone przez rzeczownik, do którego się odnosi, jest w posiadaniu, w użytkowaniu itp. zespołu osób, z których jedną jest mówiący, lub… … Słownik języka polskiego
zwyczaj — m I, D. u; lm M. e, D. ów 1. «powszechnie przyjęty, najczęściej uświęcony tradycją sposób postępowania w pewnych okolicznościach, charakterystyczny dla pewnego środowiska, terenu, okresu itp.; obyczaj» Dawny, odwieczny, staropolski zwyczaj. Stary … Słownik języka polskiego
