- darować
- dk IV, \darowaćruję, \darowaćrujesz, \darowaćruj, \darowaćował, \darowaćowany - darowywać ndk VIIIa, \darowaćowuję, \darowaćowujesz, \darowaćowuj, \darowaćowywał, \darowaćowywany1. «dać na własność; ofiarować, podarować»
Darować komu jakiś drobiazg, książkę, psa itd.
Daruj mi tę maskotkę.
◊ Darować komu wolność «obdarzyć kogo (np. jeńca) wolnością»□ Darowanemu koniowi w zęby się nie patrzy a. w zęby nie zaglądają «nie ma co wybredzać, jeśli się jakąś rzecz otrzymuje w prezencie»2. «zrezygnować z wzięcia, odebrania czego; zwolnić od czego; znieść co»Darować komu karę, resztę kary.
Darować skazańcowi życie.
◊ Darować sobie co «zrezygnować z czego, dać spokój czemu»3. «przebaczyć, odpuścić, przepuścić»Darować urazę, winę.
Nie móc komu (sobie) darować czego.
◊ Daruje pan (pani), daruj, darujcie itp. «grzecznościowa forma przeproszenia, zaprzeczenia, przeciwstawienia się w rozmowie czyjemuś poglądowi, żądaniu itp.»
Słownik języka polskiego . 2013.