dojście — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. dojść. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}dojście II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. dojść {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
aprosza — ż II, DCMs. aproszaszy; lm D. aproszaszy zwykle w lm «kręte, zygzakowate rowy oblężnicze, umożliwiające atakującym dojście do obleganej twierdzy; przykopy» ‹fr.› … Słownik języka polskiego
barykadować — ndk IV, barykadowaćduję, barykadowaćdujesz, barykadowaćduj, barykadowaćował, barykadowaćowany «budować barykady w celu utrudnienia przejścia nieprzyjacielowi, tarasować, zamykać drogi, przejścia» Barykadować ulice, dzielnice. Barykadować domy.… … Słownik języka polskiego
dobiegowy — przym. od dobieg ∆ wojsk. Rów, przekop dobiegowy «rów umożliwiający dojście do stanowisk ogniowych położonych w zasięgu ognia nieprzyjaciela» … Słownik języka polskiego
niedogodny — niedogodnyni «nieodpowiedni pod jakimś względem; niewygodny, uciążliwy» Niedogodne dojście. Niedogodne warunki, raty … Słownik języka polskiego
prowadzić — ndk VIa, prowadzićdzę, prowadzićdzisz, prowadzićwadź, prowadzićdził, prowadzićdzony 1. «wieść kogoś, coś do jakiegoś miejsca, do celu; przeprowadzać kogoś, kto nie zna drogi albo sam iść nie może, wskazywać komuś drogę» Prowadzić dziecko za rękę … Słownik języka polskiego
przystęp — m IV, D. u, Ms. przystęppie 1. blm «możność dojścia, dotarcia do czegoś; dojście, dostęp» Przystęp do rzeki. Łatwy, trudny przystęp do czegoś. Wojska broniły przystępu do miasta. 2. blm pot. «nawiązanie, możność nawiązania kontaktu, stosunków z… … Słownik języka polskiego
torpedować — ndk IV, torpedowaćduję, torpedowaćdujesz, torpedowaćduj, torpedowaćował, torpedowaćowany «niszczyć, zatapiać statek torpedą» przen. «utrudniać, uniemożliwiać dojście do skutku, realizację czegoś» Torpedować próby porozumienia. Torpedować czyjeś… … Słownik języka polskiego
wieść — I ż V, DCMs. wieśćści; lm MD. wieśćści książk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama» Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść. Odebrać, otrzymać wieści od kogoś. Brak o kimś, o czymś … Słownik języka polskiego
za- — 1. «przedrostek tworzący czasowniki od innych czasowników, nadający im następujące znaczenia» a) «osiągnięcie skutku czynności, rezultatu (też częściowego), wyczerpanie zakresu, dojście do największego nasilenia czynności, stanu, np. zabić,… … Słownik języka polskiego
