- przeciwstawność
- ż V, DCMs. \przeciwstawnośćści, blmrzecz. od przeciwstawny
Przeciwstawność poglądów, teorii, kierunków ideologicznych.
Słownik języka polskiego . 2013.
przeciwstawność
Look at other dictionaries:
a — I 1. «pierwsza litera alfabetu łacińskiego» a) «odpowiadająca samogłosce a» ◊ A b c «elementarne wiadomości z jakiegoś zakresu» A b c tańca. A b c radioamatora. ◊ Od a do z «od początku do końca, wszystko» b) «w numeracji porządkowej oznaczająca … Słownik języka polskiego
ambiwalencja — ż I, DCMs. ambiwalencjacji 1. lm D. ambiwalencjacji (ambiwalencjacyj) «dwuwartościowość, dwuznaczność, przeciwstawność; to, co jest dwuwartościowe, dwuznaczne, przeciwstawne» ∆ lit. Ambiwalencja metryczna «spełnianie przez utwór literacki wymagań … Słownik języka polskiego
antagonizm — m IV, D. u, Ms. antagonizmzmie; lm M. y 1. «przeciwieństwo, przeciwdziałanie, wzajemna niechęć, wrogość, wzajemne zwalczanie się» Antagonizmy dzielnicowe. Antagonizm powstaje, zachodzi między kimś, czymś. ∆ Antagonizm klasowy «wg Marksa:… … Słownik języka polskiego
antonimia — ż I, DCMs. antonimiamii, blm «przeciwstawność znaczeń» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
chwytność — ż V, DCMs. chwytnośćści, blm rzecz. od chwytny ∆ biol. Chwytność kończyn «przeciwstawność kciuka lub palucha (albo ich obu) reszcie palców odznaczających się znaczną ruchomością cecha naczelnych» … Słownik języka polskiego
dysjunktywny — 1. «wykazujący przerwy, luki; nieciągły» Dysjunktywny zasięg roślin. 2. jęz. log. «wyrażający przeciwieństwo, przeciwstawność, wyłączanie się wzajemne» Sąd dysjunktywny. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
empiriokrytycyzm — m IV, D. u, Ms. empiriokrytycyzmzmie, blm filoz. «pozytywistyczny kierunek filozoficzny z końca XIX i początku XX w., stworzony przez E. Macha i R. Avenariusa; usiłował znieść przeciwstawność idealizmu i materializmu wysuwając teorię (tzw.… … Słownik języka polskiego
nie- — «pierwszy człon wyrazów złożonych pisany łącznie (wyjątkowo z łącznikiem)» a) «będący częścią przymiotnika złożonego oznaczającą zwykłe zaprzeczenie (cechy wyrażanej przez przymiotnik podstawowy), np. nieczytelny, niepełnoletni, nieżonaty, nierad … Słownik języka polskiego
opozycja — ż I, DCMs. opozycjacji; lm D. opozycjacji 1. «przeciwstawianie się komuś (czemuś) indywidualnie i doraźnie lub zespołowo w sposób zorganizowany; przeciwdziałanie, opór, protest» Gwałtowna, ostra opozycja. Opozycja przeciw komuś, czemuś. Budzić,… … Słownik języka polskiego
zaś — 1. «spójnik zestawiający zdania współrzędne (lub ich równoważniki), podkreślający przeciwstawność treści tych zdań, umieszczany na drugim miejscu wprowadzanego zdania; natomiast» Pewne fakty nabierają znaczenia, inne zaś tracą. 2. «partykuła… … Słownik języka polskiego
