- samogłoska
- ż III, CMs. \samogłoskasce; lm D. \samogłoskasekjęz. «głoska dźwięczna, wymawiana przy znacznym otwarciu jamy ustnej, mogąca tworzyć sylabę»∆ Samogłoska długa a) «samogłoska odznaczająca się dłuższym czasem trwania od przeciętnych samogłosek w danym języku (mogąca mieć wartość emfatyczną), np. daleeko, daleeko» b) «samogłoska przeciwstawiająca się pod względem funkcjonalnym, jako długa, takiej samej jakościowo samogłosce krótkiej»∆ Samogłoska jasna «samogłoska składająca się z tonów wysokich, np. i»∆ Samogłoska krótka «samogłoska przeciwstawiająca się pod względem funkcjonalnym, jako krótka, takiej samej jakościowo samogłosce długiej»∆ Samogłoski niskie «samogłoski, przy których wymawianiu nie ma wyraźnego wzniesienia języka, np. polskie a»∆ Samogłoska nosowa «samogłoska wymawiana przy biernej pozycji podniebienia miękkiego, to znaczy przy jego opuszczeniu, co powoduje przedostawanie się powietrza do jamy nosowej i powstawanie rezonansu nosowego»∆ Samogłoska okrągła, zaokrąglona «samogłoska wymawiana z zaokrągleniem warg, np. o, u»∆ Samogłoska płaska «samogłoska wymawiana ze spłaszczeniem warg, np. i, e»∆ Samogłoska przednia «samogłoska wymawiana z przesunięciem języka ku przodowi»∆ Samogłoska ścieśniona «samogłoska o zwężonej, ścieśnionej artykulacji»∆ Samogłoska tylna «samogłoska wymawiana z cofnięciem języka ku tyłowi»∆ Samogłoska ustna «samogłoska, której artykulacja ma miejsce w jamie ustnej bez udziału rezonatora nosowego»∆ Samogłoski wysokie «samogłoski, przy których wymawianiu stopień wzniesienia języka jest znaczny w przodzie lub w tyle jamy ustnej»
Słownik języka polskiego . 2013.
