szarpać

szarpać
ndk IX, \szarpaćpię, \szarpaćpiesz, szarp, \szarpaćał, \szarpaćany - szarpnąć dk Va, \szarpaćnę, \szarpaćniesz, \szarpaćnij, \szarpaćnął, \szarpaćnęła, \szarpaćnęli, \szarpaćnięty
1. «pociągać coś (kogoś) gwałtownymi ruchami; targać, tarmosić»

Szarpać kogoś za rękę, za włosy.

Szarpać lejce.

muz. Instrumenty szarpane «instrumenty strunowe, np. harfa, lutnia, gitara, mandolina, z których dźwięk wydobywa się przez szarpanie, podrywanie strun palcami lub odpowiednią płytką (plektronem)»
◊ Szarpać nerwy (komuś) «denerwować, irytować (kogoś)»
przen.
a) «o różnego rodzaju dolegliwościach fizycznych, stanach psychicznych itp.: mocno dokuczać, dawać się we znaki, trapić, nękać»

Skurcz szarpnął całym jego ciałem.

Zazdrość, rozpacz szarpie serce.

Szarpiący ból.

b) «nękać kogoś napaściami; rabować»

Szarpać czyjeś ziemie, granice.

◊ Szarpać czyjeś dobre imię, czyjąś sławę, honor itp. «oczerniać kogoś, obmawiać, psuć czyjąś opinię»
2. «urywać po kawałku, odrywać od czegoś; rozrywać na części; skubać, rwać, rozdzierać»

Szarpał na sobie ubranie.

Szarpał zębami kromkę chleba.

3. częściej dk (w funkcji nieprzechodniej) «o pojazdach, maszynach, mechanizmach: wykonać gwałtowny ruch; ruszyć, poderwać się ostro»

Tramwaj, samochód szarpnął gwałtownie.

Pociąg szarpał na zwrotnicach.

szarpać się - szarpnąć się
1. «wykonywać gwałtowne ruchy w celu wydostania się, wyrwania się skądś; szamotać się, wyrywać się»

Szarpał się w rękach przytrzymujących go ludzi.

Pies szarpie się na łańcuchu.

przen.
a) «odczuwać wewnętrzną rozterkę, martwić się»

Szarpać się wewnętrznie.

b) «czynić duże, zwykle daremne wysiłki w celu osiągnięcia czegoś»

Szarpał się, żeby zarobić na utrzymanie licznej rodziny.

c) «gwałtownie na coś reagować, złościć się, buntować się»

Szarpnął się słysząc te słowa.

d) częściej dk, pot. «zdobyć się na duży wydatek wyzbywając się często ostatnich oszczędności»

Szarpnął się na kupno samochodu.

2. «szarpać, targać, tarmosić coś na sobie»

Szarpnął się za wąsy.

3. «napadać jeden na drugiego, bić się; dokuczać sobie nawzajem»

Chłopcy kłócą się i szarpią cały dzień.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Look at other dictionaries:

  • szarpać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa, szarpaćpię, szarpaćpie, szarpaćany {{/stl 8}}– szarpnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, szarpaćnę, szarpaćnie, szarpaćnij, szarpaćnął, szarpaćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • szarpać — (komuś, sobie) nerwy zob. nerwy 7 …   Słownik frazeologiczny

  • szarpać się – szarpnąć się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mocować się z czymś (z kimś) gwałtownie, zwykle w celu wydostania się, wyrwania się skądś; szamotać się, wyrywać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ryby szarpią się w sieci. Szarpnął się w …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • szarpać [psuć, targać] sobie nerwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} denerwować się, żyć w stresie, napięciu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Targać sobie nerwy w domu, w pracy. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • szarpnąć — → szarpać …   Słownik języka polskiego

  • targać — ndk I, targaćam, targaćasz, targaćają, targaćaj, targaćał, targaćany targnąć dk Va, targaćnę, targaćniesz, targaćnij, targaćnął, targaćnęła, targaćnęli, targaćnięty, targaćnąwszy 1. «pociągać coś gwałtownym ruchem, z pewną siłą, szarpać; wichrzyć …   Słownik języka polskiego

  • ciągnąć — ndk Va, ciągnąćnę, ciągnąćniesz, ciągnąćnij, ciągnąćnął, ciągnąćnęła, ciągnąćnęli, ciągnąćnięty (ciągnąćniony) 1. «przesuwać, wlec kogoś, coś; prowadzić, przewozić, przeciągać kogoś, coś z wysiłkiem, trudem, przezwyciężając opór» Ciągnąć… …   Słownik języka polskiego

  • drzeć — ndk XI, drę, drzesz, drzyj, darł, darty 1. «rwać na kawałki; rozrywać, rozdzierać, drapać» Drze list na strzępki. Kolce darły koszulę. ◊ pot. Drzeć gardło (wulg. mordę, gębę) «głośno mówić, krzyczeć, wrzeszczeć» 2. «obdzierać, zdzierać, ogołacać …   Słownik języka polskiego

  • miotać — ndk I, miotaćam, miotaćasz, miotaćają, miotaćaj, miotaćał, miotaćany 1. «wprawiać jakiś przedmiot w ruch z wielką siłą, tak aby przeleciał pewną odległość i spadł; rzucać, ciskać» Miotać kamienie. Miotać dyskiem. Działa miotają ogniem. ◊ Miotać… …   Słownik języka polskiego

  • szamotać — ndk IX, szamotaćoczę a. szamotaćocę, szamotaćoczesz a. szamotaćocesz, szamotaćocz, szamotaćał, szamotaćany, rzad. I, szamotaćam, szamotaćasz, szamotaćają, szamotaćaj «gwałtownie szarpać, kołysać coś, trząść czymś na wszystkie strony» Wiatr… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”