- trafność
- ż V, DCMs. \trafnośćści, blmrzecz. od trafnya) w zn. 1:
Trafność strzałów.
b) w zn. 2:Trafność sądów, spostrzeżeń.
Słownik języka polskiego . 2013.
trafność
Look at other dictionaries:
trafność — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. trafnośćści, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. trafny: Sprawdzić trafność strzałów. Trafność poglądów, ocen, wywodów. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dodać — 1. Dodać blasku, poloru, rangi itp. komuś, czemuś «zwiększyć świetność, wspaniałość, okazałość kogoś, czegoś»: Rozbudowany zamek i pomnik królewskiego ojca – kolumna Zygmunta – dodawały blasku Warszawie (...). A. Dybkowska, J. Żaryn, M. Żaryn,… … Słownik frazeologiczny
dodawać — 1. Dodać blasku, poloru, rangi itp. komuś, czemuś «zwiększyć świetność, wspaniałość, okazałość kogoś, czegoś»: Rozbudowany zamek i pomnik królewskiego ojca – kolumna Zygmunta – dodawały blasku Warszawie (...). A. Dybkowska, J. Żaryn, M. Żaryn,… … Słownik frazeologiczny
można — 1. Można wytrzymać «coś jest znośne, niezłe, jakie takie»: Wstaliśmy rano i cieszymy się, bo jest słońce. Ciepło nie jest, ale można wytrzymać. A. Bobkowski, Szkice. 2. Nie można powiedzieć «dopowiedzenie podkreślające trafność wypowiedzi,… … Słownik frazeologiczny
sens — m IV, D. u, Ms. senssie zwykle blm «treść, wymowa czegoś; właściwe, zgodne z prawidłowym myśleniem, z rozsądkiem znaczenie czegoś, logiczność, trafność» Głęboki, istotny, jasny, określony, ukryty, zrozumiały sens. Sens listu, nauki, powieści,… … Słownik języka polskiego
słuszność — ż V, DCMs. słusznośćści, blm 1. «racja, prawda» Przyznać komuś słuszność. Mieć słuszność. Odmówić komuś słuszności. Słuszność jest po czyjejś stronie. 2. «właściwość, trafność; sensowność» Słuszność wyboru. Słuszność oceny … Słownik języka polskiego
tak — I 1. «wyraz stanowiący potwierdzenie, uznanie czegoś za prawdziwe, słuszne, wyrażenie zgody na coś; często towarzyszy gestowi potwierdzenia» Czy lubisz słodycze? O, tak! Widzisz ten dom? Tak. Pójdziesz ze mną do kina? Tak, ale jutro. Czy możesz… … Słownik języka polskiego
usprawiedliwić — dk VIa, usprawiedliwićwię, usprawiedliwićwisz, usprawiedliwićdliw, usprawiedliwićwił, usprawiedliwićwiony usprawiedliwiać ndk I, usprawiedliwićam, usprawiedliwićasz, usprawiedliwićają, usprawiedliwićaj, usprawiedliwićał, usprawiedliwićany 1.… … Słownik języka polskiego
uznać — dk I, uznam, uznasz, uznają, uznaj, uznał, uznany uznawać ndk IX, uznaję, uznajesz, uznaćwaj, uznaćwał, uznaćwany 1. «dojść do wniosku, że coś jest słuszne, właściwe, konieczne, obowiązujące; orzec» Uznać czyjeś prawa do spadku. Nie uznawać… … Słownik języka polskiego
wyraz — m IV, D. u, Ms. wyrazzie; lm M. y 1. «znak językowy nazywający jednostkowy przedmiot materialny lub klasę jednorodnych przedmiotów materialnych, treści psychiczne, czynności, stany, cechy, wyrażający relacje między elementami rzeczywistości lub… … Słownik języka polskiego
