Pomięty i ubrudzony papier.
Ubrudzone ziemią ręce.
Ubrudziła sobie twarz wapnem.
Dziewczynka ubrudziła się kredką.
Jasny materiał szybko się ubrudził.
Słownik języka polskiego . 2013.
ubrudzić (się) — {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. brudzić (się) {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
brudzić się – pobrudzić się, ubrudzić się, zabrudzić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} brudzić samego siebie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Brudzić się przy wymiataniu komina. Pobrudzić się atramentem. Ubrudzić się czekoladą. Zabrudzić się smarem. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wysmarować — dk IV, wysmarowaćruję, wysmarowaćrujesz, wysmarowaćruj, wysmarowaćował, wysmarowaćowany rzad. wysmarowywać ndk VIIIa, wysmarowaćowuję, wysmarowaćowujesz, wysmarowaćowuj, wysmarowaćywał, wysmarowaćywany 1. «pokryć powierzchnię czegoś warstwą smaru … Słownik języka polskiego
oświnić — dk VIa, oświnićnię, oświnićnisz, oświń, oświnićnił, oświnićniony 1. pot. «postąpić z kimś po świńsku; oszkalować, oczernić kogoś» W rozmowie z kolegami mocno mnie oświnił i ośmieszył. 2. rzad. «ubrudzić coś; zapaskudzić» Oświnić otoczenie zabytku … Słownik języka polskiego
posmarować — dk IV, posmarowaćruję, posmarowaćrujesz, posmarowaćruj, posmarowaćował, posmarowaćowany 1. «pokryć powierzchnię czegoś warstwą jakiejś substancji» Posmarować chleb dżemem, masłem. Posmarować twarz kremem. Posmarować zawiasy oliwą. 2. pot. «dać… … Słownik języka polskiego
ubielić — dk VIa, ubielićlę, ubielićlisz, ubiel, ubielićlił, ubielićlony «uczynić białym, pokryć, posypać czymś białym; rzadziej: pomalować na biało (najczęściej wapnem); pobielić» Ubieliłaś sobie płaszcz o ścianę. Ubielona twarz. Ubielone chaty. przen.… … Słownik języka polskiego
ubłocić — dk VIa, ubłocićcę, ubłocićcisz, ubłoć, ubłocićcił, ubłocićcony «ubrudzić, pochlapać, powalać błotem; zostawić ślady błota na czymś» Ubłocić (sobie) ubranie. Ubłocone buty. Ubłocić podłogę. ubłocić się 1. «ubrudzić, pochlapać, powalać sobie błotem … Słownik języka polskiego
wymazać — dk IX, wymazaćmażę, wymazaćmażesz, wymazaćmaż, wymazaćał, wymazaćany wymazywać ndk VIIIa, wymazaćzuję, wymazaćzujesz, wymazaćzuj, wymazaćywał, wymazaćywany 1. zwykle dk «mocno, dokładnie czymś pomazać; wysmarować, ubrudzić, powalać» Wymazać sobie … Słownik języka polskiego
wytarzać — dk I, wytarzaćam, wytarzaćasz, wytarzaćają, wytarzaćaj, wytarzaćał, wytarzaćany «tarzając unurzać, ubrudzić kogoś, coś w czymś; przewróciwszy potoczyć po ziemi» Wytarzał go w piachu. wytarzać się «tarzając się ubrudzić się, oblepić się czymś;… … Słownik języka polskiego
zaślinić — dk VIa, zaślinićnię, zaślinićnisz, zaślinićśliń, zaślinićnił, zaślinićniony «ubrudzić, zamazać, pokryć coś śliną» Dziecko zaśliniło sobie buzię. zaślinić się «wydzielić zbyt dużo śliny (np. przy mówieniu), ubrudzić się własną śliną; zapluć się»… … Słownik języka polskiego
