- ulicznik
- m III, DB. -a, N. \ulicznikkiem; lm M. \ulicznikicy, DB. -ów«chłopiec spędzający dużo czasu poza domem, na ulicach, nie uczący się ani nie pracujący»
Słownik języka polskiego . 2013.
ulicznik
Look at other dictionaries:
ulicznik — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIa, lm M. ulicznikicy {{/stl 8}}{{stl 7}} chłopiec przebywający najczęściej na ulicy, poza domem, bez opieki i bez zajęcia; dziecko ulicy, łobuziak, wisus {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
andrus — ulicznik; sprytny chłopak … Słownik gwary warszawskiej
antek — ulicznik; sprytny chłopak … Słownik gwary warszawskiej
andrus — m IV, DB. a, Ms. andrussie; lm M. y, DB. ów pot. «łobuz, ulicznik» Zachowywać się jak andrus … Słownik języka polskiego
antek — m III, DB. antektka, W.=M., N. antektkiem; lm M. antektki, DB. antektków pot. «łobuziak, ulicznik» ‹od imienia własnego› … Słownik języka polskiego
baciar — m IV, DB. a, W. baciararze (reg. u), Ms. baciararze; lm M. y, DB. ów reg. «łobuz, ulicznik, spryciarz, ziółko; batiar» Lwowskie baciary. Ja ci pokażę, baciaru! ‹z węg.› … Słownik języka polskiego
gawrosz — m II, DB. a; lm M. e, DB. ów «ulicznik paryski; urwis, łobuziak» ‹fr.› … Słownik języka polskiego
knajak — m III, DB. a, N. knajakkiem; lm M. te i, ci knajakacy, DB. ów gw. miejska «włóczęga, ulicznik, spryciarz, cwaniak» … Słownik języka polskiego
łobuz — m IV, DB. a, Ms. łobuzzie; lm M. te y, ci łobuzzi, DB. ów 1. «urwis, psotnik, swawolnik; ulicznik» Zgraja wesołych łobuzów. 2. «człowiek zły, podły; łajdak, nicpoń» Napadł go jakiś łobuz i pobił dotkliwie … Słownik języka polskiego
łobuziak — m III, DB. a, N. łobuziakkiem; lm M. i, DB. ów pot. «psotny chłopiec, wyrostek; urwis, ulicznik» Miły łobuziak … Słownik języka polskiego
